Rozdział 11

Muzyka

muzyka w klubie uniemożliwiała ludziom wzajemną komunikację. Odczuwał to każdy, nie było wyjątków nawet wśród ludzi siedzących we własnych lożach. One też miały niemałe problemy z dogadaniem się między sobą. Basy dudniące w uszach i dobry humor, to właśnie teraz towarzyszyło Sarze Busquets.
-Zgłupiałeś?! - zaśmiała się widząc Alexisa, który wrócił do loży w towarzystwie jednej z kelnerek niosącej tacę wypełnioną kolorowymi kamikadze. - Nie wypijesz tyle.
-Sam na pewno nie - wyszczerzył zęby do brunetki, a następnie przeniósł swój wzrok na Holendra zajmującego miejsce u jej boku.
-To po co tyle tego kupiłeś? - spojrzała na niego upijając łyk swojego drinka.
-Pijecie to ze mną! - zaśmiał się dopiero teraz zajmując wolne miejsce po jej prawej stronie. - Sara chyba mi nie odmówisz?
-Alexis... - zaczęła, ale czując na sobie jego ramię i widząc tęczówki próbujące przejrzeć ją na wylot zgubiła własne słowa.
-Dobra, pijemy... - Ibi podsunął się bliżej stolika i podał każdemu po kieliszku kolorowego trunku.


-On zgłupiał - zaśmiała się wprost do ucha swojego byłego chłopaka, widząc Alexisa obściskującego się z kolejną dziewczyną.
-Nie, on tylko szuka panienki na noc... - mruknął zupełnie niczym niewzruszony Ibrahim.
-Ibi! - pisnęła mu wprost do ucha, lekko klepiąc go w ramię. - Przestań tak mówić!
-Mówię jak jest - westchnął spoglądając jej w oczy i przyciągając ją teraz bliżej siebie. - Stęskniłem się za Tobą...
-Jesteś pijany... - zaśmiała się prosto w jego twarz, a następnie wsparła swój podbródek o jego ramię. - Ale ja za Tobą trochę też. Brakuje mi takiego przyjaciela w Londynie...
-Przyjaciela? - zmarszczył brwi przyciskając ją teraz jeszcze bliżej siebie i jednocześnie nie przestając poruszać się w rytm wolnej piosenki lecącej z głośników.
-Przestań... Przerabialiśmy już to... - westchnęła ciężko, a chwilę po tym poczuła jego usta na swojej skroni. - Źle się w tym czułam, pamiętasz?
-Mhm... - mruknął cicho w dalszym ciągu nie wypuszczając  jej ze swoich ramion. I zapewne nadal by jej nie wypuścił, gdyby nie poprosiła go o to sama pod pretekstem wyjścia do łazienki.


Przyszedł tu jak zwykle pod pretekstem znalezienia sobie dziewczyny na jedną noc. Ten klub nigdy go nie zawodził, a jego parkiet skrywał ósme cudy świata. I dzisiaj też miał spośród nich wybrać tą jedną, która pozwoli mu zapomnieć o Sarze. Nie spodziewał się  tylko, że idąc do baru ujrzy ją. Wpadła na niego zupełnie niespodziewanie. Na jej twarzy malował się uśmiech, a wzrok był nieco rozmyty.
-Cesc! - przywitała go z nad wyraz przesadnym entuzjazmem, a chwilę po tym zarzuciła mu swoje ręce na szyję.
-Sara... - ostrożnie ściągnął z siebie jej górne kończyny, uważnie ją przy tym lustrując swoim wzrokiem. - Jesteś pijana...
-Oh, przestań! - obrzuciła go swoim oburzonym spojrzeniem. - Nie jestem pijana, świetnie daję sobie radę i...
-Z kim tu przyszłaś? - złapał ją za nadgarstek, swoim wzrokiem przejeżdżając natomiast po całej sali.
-Z Ibim  i Alexisem - rzuciła dumnie spoglądając mu prosto w oczy.
-Zawieść Cię do Sergio? - bał się wykonywać teraz pochopne gesty, więc po prostu trzymał ją za rękę i uważnie jej się przyglądał.
-Śpię u Ibiego - pokręciła głową. - Sergio miał na dzisiaj swoje tajemnicze plany. Idę po drinka.
Wyszarpnęła mu swoją rękę i skierowała się chwiejnym krokiem do baru. Ciężko westchnął. Z jego łowów dzisiaj były nici, widział, że teraz musi pilnować siostry przyjaciela. Powoli ruszył za nią, stając z tyłu i uważnie jej się przyglądając. Brunetka wspięła się na lekkie podwyższenie baru, tak, że wypięła teraz pośladki w stronę Cesca i niewątpliwie innych mężczyzn znajdujących się na sali. Przymknął powieki, złapał głęboki oddech i wywrócił oczami. Starał się opanować swoje nieczyste myśli i udało mu się to w zastraszająco szybkim tempie. Jego oczom ukazała się , bowiem ręka jakiegoś mężczyzny, która wylądowała na jednym z pośladków Hiszpanki. Sara nie zdołała zareagować, gdyż najpierw pięść Cesca wylądowała na twarzy sprawcy całego zamieszania, a następnie podnosząc ją lekko do góry odciągnął dziewczynę od baru, mrucząc przy tym słowa swojego niezadowolenia.
-Dałabym sobie radę! - spojrzała na niego z wyrzutem zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego, że ściska kawałek jego koszuli.
-Jasne... - mruknął spoglądając najpierw na jej dłonie, a następnie w jej oczy. - Zawsze mówisz, że dasz sobie radę. Szkoda, że teraz wyglądało to trochę inaczej, Sara.
-Cescy... Przestań być moim starszym bratem. - wywróciła oczami, a następnie wypuściła powietrze z ust wprost na jego szyję.
-Nie jestem i nie chcę być twoim starszym bratem - przejechał teraz swoją dłonią po jej policzku, a następnie wrzucił za ucho kosmyk jej niesfornych włosów. - Nie pij już dzisiaj więcej, proszę Cię mała...
-Mhm... - mruknęła układając swoją głowę na jego torsie.
-Cesc! - poczuł jak ktoś klepie go w plecy, a chwilę po tym zobaczył Afellaya. - Co tu robisz? Z pijaną Sarą?
-Słuchaj, Ibrahim... - warknął na niego, a w jego oczach pojawiły się ogniki wściekłości. - Jak już wziąłeś ze sobą dziewczynę to się nią zajmuj. Pozwoliłeś się jej upić. Może to nie mój interes, ale jakiś koleś właśnie dotykał Twoją dziewczynę po tyłku!
-Sara?! - Ibi odsunął ją teraz od Cesca i złapał za ramiona, tak by spojrzała mu w oczy. - To prawda?!
-Ja pierdole! - teraz to Cesc nie wytrzymał i odsunął od dziewczyny Marokańczyka. - Czy wy wszyscy upiliście się w trzy dupy?!



Kiedy obudziła się rano zauważyła, że nie jest ani u Ibiego, ani Alexisa, ani u Busiego. Powoli otworzyła drugą powiekę i zrozumiała, że nie był to też dom Pique. Czuła jak boli ją każdy fragment ciała, a jakikolwiek ruch sprawia jej ból. Cicho jęknęła podnosząc się do pozycji siedzącej. Tak mogła na spokojnie rozejrzeć się po sypialni. Spojrzała na szafkę nocną, na której ujrzała zdjęcie Cesca. Jak oparzona opadła na łóżko.
-Cholera! - zaklęła cicho pod nosem. - Proszę tylko nie to...
Nie miała jednak, na co czekać wieczność w jego łóżku. Podniosła się i skierowała do wyjścia z pomieszczenia. Nim przekroczyła próg zaczerpnęła kilka głębokich oddechów. Bała się teraz z nim skonfrontować... Zupełnie zapomniała o tym, co robiła minionej nocy. Stres jaki ją ogarniał był tak wielki, że już nawet nie zwracała uwagi na ból głowy, który dokuczał jej od momentu pobudki. Ostrożnie ważyła każdy krok i kierowała się w stronę, z której dochodziły odgłosy życia. Zupełnie nie znała jego apartamentu. Nie wiedziała, gdzie co się znajduje, czuła się tu tak obco. A przecież podobno nie była mu obcą osobą.
-Carlota, przestań! - usłyszała tak dobrze znany jej śmiech i sama mimowolnie się uśmiechnęła. Jego rozpromieniony głos działał na nią dziwnie uspokajająco.
-O tak, teraz to Carlota przestań... - drugi głos idealnie parodiował ten pierwszy. - Boisz się, że ubrudzisz się mąką, a śliczna siostra Busquetsa nie będzie chciała zamienić z Tobą ani słowa, hm?
-Oczywiście siostrzyczko - mogłaby przysiąc, że właśnie wyszczerzył swoje białe zęby. - Jak ty doskonale mnie znasz...
Nim się obejrzała, a stała już przy wejściu do kuchni, a do jej nozdrzy docierał zapach pieczonych gofrów. Jej uśmiech znacznie się poszerzył, a ona weszła do pomieszczenia, w którym przebywało rodzeństwo Fabregas.
-Cześć... - rzuciła dość niepewnie spoglądając przelotnie na Carlotę, a dopiero później zawieszając swój wzrok na Cescu i posyłając mu szeroki uśmiech.
-Cześć - Carlota spojrzała na nią przelotnie, a następnie wróciła do wcześniejszego zajęcia. Zupełnie jakby nie chciała przeszkadzać swojemu bratu i jego sympatii. Ten natomiast skierował się w jej stronę, darząc ją tym uśmiechem, w którym ukazywał wszystkie swoje zęby. Stanął przed nią, a ona poczuła tylko jak łapie ją za nadgarstek i odciąga do znajdującej się obok jadalni.
-Ubierz się... - posłał jej znaczące spojrzenie wprost na jej odkryte uda, a ta dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, że ma na sobie jedynie klubową koszulkę chłopaka. - Jak się w ogóle czujesz?
-Możesz mi powiedzieć... Czemu ja spałam u Ciebie? - podniosła wzrok i niepewnie spojrzała mu w twarz. - Miałam spać u Ibiego...
-Chciałaś spać z Ibim i tą panienką co się do niego przykleiła? A może z Alexisem i tą jego dziewczyną? - spojrzał na nią z po wątpieniem  by chwilę później lekko się uśmiechnąć. - Tak też myślałem, że wolałaś przenocować u mnie.
-A Twoja dziewczyna? - rzuciła rozglądając się teraz po pokoju.
-Daniella jest w Londynie... - spojrzał jej w oczy, nie mogąc jednocześnie oprzeć się chęci do przejechania swoją dłonią po jej policzku.
Jego uwadze nie umknęło też to, że najpierw słodko przymrużyła powieki, pozwalając mu jednocześnie pieścić tą część jej ciała, a dopiero po chwili jak gdyby zdała sobie sprawę z tego co właśnie robi. Jej dłoń spoczęła na jego i powoli ją odciągnęła, jednocześnie splatając swoje palce z jego. Uśmiechnął się,   a drugą dłonią wyciągnął teraz na wierzch spod jej koszuli wisiorek z literką 'C'. Spojrzała na swoją szyję zagubionym wzrokiem, a chwilę potem przeniosła to samo spojrzenie na Cesca. Otwierała już usta by móc coś powiedzieć, ale chłopak jej przerwał przykładając palec do jej ust.
-Ciii... - szepnął wciągając teraz zapach jej skóry. - Cieszę się, że nadal go nosisz...
Nie zauważyła nawet kiedy poczuła jego wargi na swoich, a ich słodycz wypełniła teraz ją całą. Za chwilę już nie tylko ich usta miały się połączyć...
-C jak Chelsea - przerwała tą błogą chwilę puszczając jego dłoń i odsuwając się do tyłu.


Duma... Często jest zbyt wielka, by pozwolić nam na wybaczenie komuś grzechów. Czasem nie pozwala nam działać. Często też po prostu urażona sprawia, że robimy rzeczy, których później żałujemy. Każdy ma jakiś słaby punkt, w który łatwo trafić. Punkt, który może złamać człowieka lub zmotywować go do dalszego działania. Sara mówiąc to jedno, ale treściwe zdanie, na pewno nie wiedziała jaką reakcję wywoła u Katalończyka. Nie zdawała sobie sprawy z tego czy pobudzi go do dalszego działania i starań, czy najzwyczajniej w świecie pokaże mu, że ma się wypchać i zostawić ją w spokoju. Sama też chyba nie do końca wiedziała, czego chce. Ale teraz to się nie liczyło, bo jej cicha oaza czekała w stolicy Anglii.

___________________________________________________________

Dodaję po przerwie. Obiecany dla xxstereohearts. Przepraszam za brak ładu gramatycznego. Doskonale zdaję sobie sprawę, z tego, że konstrukcja nie trzyma się kupy i przypomina bardziej konstrukcję cepa. Sama nie wiem, co chciałam tu stworzyć. To znaczy treścią może i wiem, ale forma... Ahh... Szkoda słów. Dlatego zwracajcie może bardziej uwagę na treść merytoryczną. Kolejny prawdopodobnie po sesji.   Spokojnie do Euro jeszcze tylko 2 miesiące w tym opowiadaniu. Może jakoś damy radę :) Pozdrawiam i do następnego.