Rozdział 10

Muzyka

Sabadell. Małe miasteczko leżące na północ od Barcelony. 30 minut drogi do stolicy Katalonii, 40 minut do innej małej katalońskiej miejscowości - Arenys de Mar. Chcąc nie chcąc osoba wybierająca się właśnie do jednego z tych miasteczek musiała przylecieć najpierw do Barcelony. Barcelony tętniącej życiem i bordowo-granatowymi barwami. Zbliżały się święta wielkanocne, a ona po raz kolejny skorzystała z kilku dni wolnych, które mogła wziąć w ciągu roku. Potrzebowała odpoczynku od dość pochmurnej Anglii. I mimo, że zostawiała w niej chłopaka, którego kochała, czuła, że musi spędzić choć trochę czasu z rodziną. Dlaczego zatem Sara nie poinformowała swojego brata o przylocie do stolicy Katalonii? Dlaczego to nie jego poprosiła o odbiór z lotniska? Może zwyczajnie bała się, że razem z nim na lotnisko zwali się właśnie on - Cesc Fabregas. Nie chciała go spotkać. Jedyne o czym marzyła to fakt, żeby jej przyjazd tutaj został przemilczany. Ciągnęła właśnie za sobą swoją walizkę, kiedy dopadł do niej chłopak. Z uśmiechem na twarzy wyciągnął z jej dłoni rączkę od bagażu uprzednio całując ją w policzek.
-Dawno Cię tu nie widziałem - usłyszała jego śmieszny marokańsko-holenderski akcent i próbę sklejenia zdania w jej ojczystym języku.
-Cieszę się, że po mnie przyjechałeś - zaśmiała się poprawiając torebkę na swoim ramieniu. - Ale pamiętasz...
-Ani słowa Busiemu - wyprzedził ją wyszczerzając swoje zęby w uśmiechu, a następnie spoglądając na nią swoimi ciemnymi tęczówkami. - Nie wiem tylko czemu, przecież i tak spotkacie się na te Wasze święta.
-Nadal nie zmieniłeś do nich nastawienia? - spojrzała na niego podejrzliwie, po chwili kręcąc głową. - Załóżmy, że chcę zrobić mojemu braciszkowi niespodziankę. To co, masz czas i podwieziesz mnie czy mam jednak szukać sobie innego środka transportu?
-Siłownia dzisiaj zaliczona, pani doktor - zasalutował jej uśmiechając się przy tym. - Jutro kolejna. Przy dobrych wiatrach niedługo wrócę na boisko.
-Wariat! - zaśmiała się klepiąc go lekko w ramię i kierując razem z nim w stronę parkingu.


-Zostań na obiad - zaśmiała się widząc zakłopotaną minę chłopaka.
Jej mama właśnie w geście podzięki za przywiezienie jej ukochanej córeczki z lotniska zaproponowała Holendrowi ciepły, domowy i hiszpański posiłek. Wiedziała, że piłkarz nie umiał odmawiać, dlatego teraz jeszcze szerzej się uśmiechnęła szturchając go w ramię.
-Nie daj się jej prosić - rzuciła szeptem, sprawiając, że jego zagubiony wzrok wylądował teraz na niej. - Mojej mamie nie można odmawiać...
-Będę chyba musiał... - westchnął ciężko nie próbując już nawet rozmawiać po hiszpańsku.
-Zjesz i pojedziesz.. - położyła swoją dłoń na jego ramieniu. - Proszę...
Pokiwał głową, a następnie poszedł w ślady brunetki i podobnie jak ona ściągnął buty. Stęskniła się za nim. Od zawsze był jej przyjacielem, ale teraz potrzebowała go chyba jak nigdy.


-Co tu robi samochód Afellaya? - Cesc zmarszczył brwi i podejrzliwie spojrzał na swojego przyjaciela.
-Skąd ja mogę wiedzieć?! - Busi odpiął pas i wysiadł z Audi niższego z nich. - Myślisz, że ma romans z moją mamuśką?
-Hahaha... - Cesc wybuchł niekontrolowanym śmiechem, jednak widząc spojrzenie kolegi momentalnie spoważniał. - Ty chyba nie mówisz serio?
Od zawsze wiedział, że Busquets ma nierówno pod sufitem. Nie sądził jednak, że aż tak  nierówno. On sam nigdy nie podejrzewałby swojej mamy o romans z żadnym, ale to żadnym z jego kolegów z drużyny. Ba, nie podejrzewałby jej nawet o romans, z którymkolwiek z członków sztabu. Podczas gdy Busi właśnie głośno wyjawił swoją obawę.
-Jesteś nienormalny - rzucił łapiąc za klamkę prowadzącą do rodzinnego domu przyjaciela. - Na prawdę jesteś bardziej nienormalny niż sądziłem.
-Mamo! - wyższy z nich posłał głupią minę do swojego przyjaciela, a następnie kontynuował. - Jestem! Potrzebujesz czegoś? Mogę pojechać do sklepu!
Cesc wybuchł teraz śmiechem, który tłumił w swojej dłoni. Stał tyłem do przedpokoju, przodem do Busquetsa i próbował pohamować łzy lecące z jego oczu. Łzy śmiechu, które za nic nie chciały przestać lecieć, przez co wyglądał jak płaczący królik.
-Busi! - do jego uszu dotarł tak dobrze znany mu głos, poczuł jak paraliżuje go jakieś dziwne uczucie, a on tylko mimowolnie robi duże oczy, patrząc na przyjaciela. - Cześć braciszku.
Dziewczyna rzuciła się na szyję brata i mocno go uściskała. Dopiero kiedy odsunęła się od niego jej oczom ukazał się Cesc. Stał tam i przyglądał się całej tej sytuacji.
-Co on tu robi? - rzuciła nieco ciszej posyłając chłopakowi wymuszony uśmiech.
-Wpadliśmy na obiad. Mama nas zapraszała kilka dni temu - rzucił stanowczo, nie próbując nawet ukryć tej rozmowy. - A ty? Co tu robisz? I czemu pod domem stoi samochód Afellaya?
Posłał jej podejrzliwe spojrzenie wyposażone w charakterystyczny uśmieszek. Każdy, nawet ten kto nie znał Busiego, wiedziałby, że ten piłkarz wymyślił właśnie swoją własną teorię na temat całego wydarzenia.
-Odebrał mnie z lotniska. - westchnęła ciężko, by następnie zaśmiać się pod nosem. - Mama zaprosiła go na obiad.
-No tak! - Busi złapał ją pod ramię i skierował się w stronę salonu. - Przywiózł ukochaną i jedyną córeczkę mamusi, więc musiała go zaprosić na obiad. Może ona ma nadzieję, że wy... znowu razem... Hm?
-Przestań! - żachnęła się klepiąc go lekko w ramię. - Jestem szczęśliwa w Londynie. Tam jest mi naprawdę dobrze.


Śniadania wielkanocne mają swoją tradycję nie tylko w Polsce. W Hiszpanii cały Wielki Tydzień jest obchodzony dosyć hucznie. Dlatego kiedy w świąteczną niedzielę cała rodzina Busquetsa spotkała się w rodzinnym domu w Sabadell nikt nie był zdziwiony, że pojawiła się i Sara.
-Dostałam nową pracę - dziewczyna rzuciła sięgając teraz po jedną z potraw przygotowanych przez jej mamę.
-Wspaniale. Gdzie? - tylko jej mama wykazała się nadspodziewanym entuzjazmem i z radością przyjęła nowinę swojej jedynej córki. - Wrócisz do Barcelony?
-Nie. - zaśmiała się spoglądając teraz na Sergio, który właśnie ładował sobie do buzi porcję swojej ulubionej sałatki. - Będę jeździć nawet więcej. Dostałam pracę z reprezentacją Hiszpanii...
Radosną nowinę przerwał odgłos krztuszącego się Busiego. Nic nie mówił po prostu kaszlał i uważnie jej się przyglądał. Popatrzyła na niego i pokręciła głową z niedowierzaniem, a następnie ostentacyjnie popukała się w czoło.
-Co z Chelsea? - wybełkotał po chwili.
-Pogodzę dwie prace... - ponownie się uśmiechnęła, a z jej spojrzenia można było wyczytać, że właśnie rozpływa się we własnych marzeniach. - Zresztą z chłopakami mam zacząć dopiero od zgrupowania przed euro.
-Jest kwiecień, a ty mi mówisz... - zbulwersowany głos pomocnika Barcelony przerwał jeszcze bardziej zdenerwowany ojciec.
-Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł - spojrzał na nią wymownie. - Nie puszczę Cię na zgrupowania z samymi facetami. I to jeszcze.... Takimi jak Twój brat.
-W klubie też pracuję z samymi facetami - założyła ręce na piersi.
-Ale mają na miejscu swoje dziewczyny, żony, kochanki i narzeczone. A tam... - przerwał na chwilę budując jeszcze większe napięcie przy rodzinnym stole. - Tam będą sami niewyżyci piłkarze. Oni nie będą widywać swoich dziewczyn... Stado napaleńców, kochanie.
-Tak - Sergio wyrwał się spoglądając na Sarę. - Zgadzam się. Tata ma rację nie możesz z nami pracować.
-Jezu, tato.... - brunetka wywróciła oczami, szukając jednocześnie wsparcia w swojej rodzicielce. - Po za tym nie jadę tam bez opieki. Będzie mój braciszek, Geri, Torres i Mata...
-Twój brat na pewno Cię nie przypilnuje - Busquets spojrzał na mnie i wystawił język. - Powierzę moje obowiązki Cescowi. Będzie Twoim turniejowym bratem. Tylko pamiętaj w rodzeństwie niektóre rzeczy są zakazane...
Ledwo wypowiedział swoje słowa, a w jego stronę poleciała zgnieciona żółtka serwetka, która do tej pory spokojnie spoczywała obok talerza dziewczyny.
-Ale z Ciebie świniak! - obruszyła się.
-Tak... - matka rodzeństwo po chwili wyrwała się z zamyślenia. - Jak Twój ojciec był na zgrupowaniu to piłkarze już wtedy byli zgrają niewyżytych mężczyzn.
-I wróciłaś cała - przerwała jej triumfalnie spoglądając na ojca.
-Tak cała, a nawet więcej niż cała. - spojrzała teraz przelotnie na Sergio. - Bo jego przywiozłam ze zgrupowania.
-Urodziłaś mnie na zgrupowaniu ojca?! - Busquets wydał z siebie głośne zapytanie, a w efekcie po chwili dało się słyszeć głuchy plask. Chwilę po tym ręka Sary zsuwała się z jej czoła.
-Pacanie.. - spojrzała z politowaniem na swojego kochanego braciszka. - Tata strzelił gola na tym wyjeździe.
-Jak to większość piłkarzy. - rzucił bez namysłu, ale po chwili na jego twarz wdarło się jakieś zakłopotanie. - Ale przecież tata był bramkarzem...
-Brawo, geniuszu - zaśmiała się, a w raz z nią jej młodszy brat i matka.
-Najwyżej Sara wróci w ciąży. - podsumował krótko wzruszając przy tym ramionami. - Ja i  Aitor zostaniemy wujkami, a wy dziadkami...
-Przecież nie jadę się tam piep... - przerwała widząc mordercze spojrzenie swojego ojca. - Sypiać z piłkarzami.
W jadalni zapanowała cisza. Niezręczna rodzinna cisza w święta. Każdy wykorzystywał ją na konsumowanie swojej porcji posiłku. I zapewne trwałaby nadal gdyby nie Sara, która postanowiła powiadomić rodziców o swoich wieczornych planach.
-Wieczorem wychodzę - spojrzała na siedzącą na przeciwko niej mamę.
-Gdzie? - jej spojrzenie przywołał teraz głos ojca, który żądał od swojej córki wyjaśnień.
-Tatooo... - posłała mu spojrzenie proszące o litość. - Błagam Cię. Jadę do Barcelony. Nie wracam na noc.
-Oczywiście przyjechała na święta i już nawet nie będzie tutaj nocować. U kogo będziesz spać? - spojrzał na nią zarazem wyczekująco, jak i z po wątpieniem czy aby na pewno znajdzie sobie jakiś nocleg.
-U Busiego - zaśmiała się widząc zdezorientowaną minę brata. Minę z której wyczytała właśnie, że jej brat też ma jakieś plany na dzisiaj i niekoniecznie są one związane z jej osobą. - Zabierzesz mnie ze sobą, braciszku?
-Jasne... - bąknął pod nosem spoglądając na śmiejącego się Aitora, szukając w nim ostatniej deski ratunku. Nie dostrzegł jej, dlatego podniósł się od stołu łapiąc za swój telefon i opuścił jadalnię. Nie zdołał jednak wykręcić numeru, bo dopadła go ponownie fizjoterapeutka.
-Nie odwołuj - zaśmiała się kładąc dłoń na jego telefonie. - Nie będę spała u Ciebie, ale musiałam coś wymyślić. Przecież nie powiem rodzicom, że chyba będę spać u Alexisa albo Ibiego...
-U kogo? - zmarszczył brwi uważnie jej się przyglądając.
-Umówiłam się z nimi.. - spojrzała na niego swoimi ciemnymi oczami. - Alexis nie poleciał do Chile, a Ibi.. Wiesz, że on i tak siedzi w domu i nic nie robi.
-Okej... - westchnął ciężko ponownie wciskając telefon do kieszeni swoich spodni.
Oboje nie wiedzieli, że ta noc będzie zarówno dla panny Busquets, jak i pana Busquets nocą, która wiele odmieni. W końcu Wielkanoc to symbol nowego życia, a ich miało właśnie ulec zmianom. Nigdzie jednak nie było informacji o tym, czy będą to zmiany na lepsze.

_____________________________________________________________________

Kijowy rozdział, ale w końcu dodałam. Nie wiem dla mnie jest słaby. Może wam się spodoba. Pisało mi się ciężko, ale obiecuję, że jak dojdę do Euro to wszystko się rozrusza. I przepraszam za małą ilość Cesca, w końcu ostatnio cały rozdział był praktycznie o nim. I przepraszam za nadmiar dialogów... Nie na pewno nie polubię tego rozdziału. Pozdrawiam i do kolejnego!